Stille observatie

Bijna wilde ik hem groeten, de man die woont tegenover de sportschool. Maar hij kent me helemaal niet. Ik hem wel. Althans, ik meen hem te kennen.

Jarenlang stond ik wekelijks op de crosstrainer aan de raamzijde op de 1e verdieping. Ik zag de man aan de overkant zo vaak, dat ik een beeld ben gaan vormen. Laten we hem Bas noemen. Bas is leraar op een middelbare school, al is hij niet super happy met zijn lerarenbestaan. Wel is hij is altijd vroeg thuis. Dat heeft ook z'n voordelen. Hij is getrouwd met Helma, die hij kent vanaf z'n 16e. Niet een heel erg gelukkig huwelijk. Ze delen dezelfde voordeur, dat ongeveer. Bas is vader van 2 jongens tussen de 8 en 12. Van zijn vrouw moet hij de jongens elke week naar de hockey brengen. Want hij is het eerst thuis. Dat doet hij plichtsgetrouw. Dan komt hij ook nog eens ergens anders, zo is het ook. Als Bas helemaal alleen is, zonder vrouw en kinderen, voelt hij zich nog best een aantrekkelijke kerel. Hij gaat dan altijd een beetje stoer en uitdagend lopen. Bas koestert die momenten. En ik ook, een verdieping hoger aan de overkant.

'k had Bas al een tijdje niet gezien..., bedacht ik me toen ik de man vandaag zag lopen. Even wilde ik groeten en het gesprek openen. Bas, Hoe gaat het (op je school? met Helma? en met de hockey van de jongens?) maar hij had me waarschijnlijk niet begrepen